Fırtına birden kopar sessizlik bozulurdu, 
Beyaz zifiri olur kabusa tutulurdu. 
Beklenmez felaketti semadaki hengame,
Bakar bir kör değildi insanoğlu bu demde.
 
Çok lanetler okundu azgın mahşer yerine,
Bir türlü gün doğmadı fırtına vadisine.
Kurarken hayalini huzurlu bir baharın,
Buz keser çözülmezdi bahtsız gönül mevsimi.
 
Bu sağanak ve hoyrat fırtınanın ardından,
Güneş bir gün doğacak yok bunun kerameti.
Zaman ketum olsa da ıstırap limanından,
Demir alıp kalkacak er geç umut teknesi.
 
                                     CAN CEYLAN